த.அழகுராஜன் கவிதைகள்

அந்தி குழையும் வேளையில்
மேற்கு வானத்தின்
வண்ணம் சுமந்து
கூடடைந்த பறவை
கிளையின் அசைவில் விழித்து கொண்டதில்
தன் அலகால்
விண்மீன்களைப் பொறுக்கிச்
சேகரிக்க எத்தனிக்கிறது
முற்றத்தில் விழும் நிலவொளியில்
தனிமை தகிக்கிறது
நீண்ட இரவுகளை விழுங்கிய நிலவு
மெல்ல தேய்கிறது..!

—-

மௌனத்தின் இடைவெளியை
நெருக்கத்தின் மூச்சுக்காற்று
நிரப்ப விழைகிறது
சுழல் காற்றுக்கு உடையாத
நீர்க்குமிழியொன்று
எதிர்க்காற்றின் திசையில்
தன்னை கட்டிக் கொள்கிறது
உடைய மறுத்த வேளையில்
சொற்களற்ற ஒரு பார்வையில்
மலரினும் மெல்லிய கவிதை பூக்கிறது:

***

அந்தப் பெருங்காடு
தன் அடர் வனப்பில்
ஒளிக் கீற்றை ஊடுருவ விடவில்லை:
எந்தப் பறவைக்கும்
கூடு கட்ட
இடம் கொடுக்கவில்லை:
வளர்ந்து நின்ற மூங்கில்களில்
வண்டு துளைக்க உடன்படவில்லை:
அதன் கிளைகளில்
பழுத்த இலைகள்
உதிர்வதை அனுமதிக்கவில்லை:
காற்றின் அசைவுகளுக்கு நடனமாடவில்லை:
கடைசி வரை
வெறும் காடாகவே இருந்தது..!