போர்கெஸின் கவிதைகள்

1. தெகார்தே (Descartes)

நானே இப்பூமியின் ஒரே மனிதன், ஆனால் ஒருவேளை இங்கு பூமியோ மனிதனோ இல்லாமலும் இருக்கலாம்.
ஒருவேளை ஒரு கடவுள் என்னை ஏமாற்றக்கூடும்.
ஒருவேளை ஒரு கடவுள் எனக்கு தண்டனை அளித்திருக்கக்கூடும் காலம் எனும் இந்த தீரா மாயைக்கு.
நான் கனவு கண்டேன் நிலவை. நான் கனவு கண்டேன் என் கண்கள் நிலாவைக் காண்பதை.
நான் கனவு கண்டேன் முதல் நாளின் காலையையும் மாலையையும்.
நான் கனவு கண்டேன் கார்தேஜ் நகரத்தை மற்றும்
அந்நகருக்காக வீணடிக்கப்பட்ட படையணியை.
நான் கனவு கண்டேன் கவி லூக்கனை
நான் கனவு கண்டேன் கொல்கதா மலைகளையும் ரோமானிய சிலுவைகளையும்.
நான் கனவு கண்டேன் வடிவியலை.
நான் கனவு கண்டேன் புள்ளி, சமதளம் மற்றும் அடர்த்தியை.
நான் கனவு கண்டேன் மஞ்சள், நீலம் மற்றும் சிவப்பை.
நான் கனவு கண்டேன் என் நோய்மையுற்ற பால்யத்தை.
நான் கனவுகண்டேன் வரைபடங்களையும் பேரரசுகளையும் மற்றும் அவற்றின் துயரத்தின் விடியலையும்.
நான் கனவு கண்டேன் தாங்கவொண்ணா துயரங்களை.
நான் கனவு கண்டேன் என் வாளை
நான் கனவு கண்டேன் போமியாவின் எலிசபெத்தை.
நான் கனவு கண்டேன் சந்தேகங்களையும் நிச்சயங்களையும்.
நான் கனவு கண்டேன் நேற்றின் மொத்தத்தையும்
ஒருவேளை நேற்று என்பதே இல்லாமல் இருக்கலாம், ஒருவேளை நான் பிறக்காமலே இருக்கலாம்,
ஒருவேளை நான் கனவு காண்பதாய் கனவு கண்டுகொண்டிருக்கலாம்.
நான் உணர்கிறேன் குளிரின் கூர்வலியை, அச்சத்தின் கூர்வலியை.
டான்யூப் நதியின் மேல் இரவு இப்போது
நான் தெகார்த்தேவின் இக்கனவைத் தொடர்வேன் மற்றும் அவரின் தந்தையர் மீதான கீழ்படிதலையும்.  

பின்குறிப்பு:

போர்கெஸின் இக்கவிதை அவரின் புகழ் பெற்ற கவிதைகளில் ஒன்று. தெகார்த்தே 17ம் நூற்றாண்டின் மிகச் சிறந்த ஃப்ரெஞ்ச் தத்துவவாதி. நவீனத்துவம் முன்வைத்த நிருபணவாத மரபின் தொடக்கம் என்று தெகார்த்தேவைச் சொல்வார்கள். கார்டீசிய ஆய்வு முறை எனும் அதன் முறைமைகளை உருவாக்கிய பொருள்முதல்வாதி. மதவியல் சிந்தனைகளிலிருந்து தனிமனித வாதம் நோக்கி ஐரோப்பா திரும்பியதில் தெகார்தேவின் பங்கு முக்கியமானது. நவீன மனிதனின் மனித மைய சிந்தனை தெகார்த்தேவின் பங்களிப்பே. ’Cogito, ergo sum ( I think, therefore I am) சிந்திப்பதால் நான் இருக்கிறேன்’ என்ற புகழ் பெற்ற வரி தெகார்த்தே சொன்னதுதான். போர்கெஸின் இக்கவிதை அந்த மனித மைய வாதத்திலிருந்து பேசுகிறது. மதத்திலிருந்து வெளியேறி தன்னை ஒரு தனித்த பிரபஞ்ச இருப்பாய், இயற்கையின் படைப்பாய் கண்டுணர்ந்த மனதின் குரல் இக்கவிதையில் ஒலிக்கிறது. 

2. கனவுப் புலிகள்

நான் குழந்தையாய் இருந்தபோது, புலிகளை மிகுந்த ஈடுபாட்டோடு வழிபட்டேன்: பரனா ஆற்றிலோ அமேசானின் புதிர்மைகளிலோ வசிக்கும் மஞ்சள் புலிகளை அல்ல. ஆனால் வரிப்புலிகளை ஆசியாவின் உயர்ரகப் புலிகளை, அவற்றை யானையின் முதுகில் உள்ள அம்பாரிகளின் மேல் அமர்ந்திருக்கும் ஆயுததாரிகளால் மட்டுமே வேட்டையாட இயலும். நான் வனவிலங்கு சரணாயலயங்களின் கூண்டுகள் முன் முடிவற்று அமர்ந்து பெரிய கலைக்களஞ்சியங்கள் மற்றும் இயற்கை வரலாறு பற்றிய புத்தகங்களை அவற்றின் புலிகளின் கம்பீரத்துக்காக வியப்பேன். (என்னால் அந்த விவரணைகளை இப்போதும் தெளிவாக நினைவுகூர முடிகிறது-ஒரு பெண்ணின் முகம் அல்லது சிரிப்பை நினைவுகூர்வதில்கூட சிரமம் உடையவன்) என் பால்யம் கழிந்தது. புலிகளின் மீதான என் ஆர்வமும் வற்றியது. ஆனால் அவை கனவில் தோன்றிக்கொண்டேயிருக்கின்றன. சுயநினைவற்ற மற்றும் குழப்பமான மனநிலைகளில் அவற்றின் இருப்பு பின் வருமாறு இருக்கும்: நான் உறங்கிக்கொண்டிருப்பேன் ஒரு கனவோ அல்லது வேறு எதுவோ தொந்தரவு செய்த கணம் உணர்வேன் நான் கனவு கண்டுகொண்டிருக்கிறேன். அந்நேரங்களில் எனக்கு நானே நினைத்துக்கொள்வேன்: இது ஒரு கனவு, என் விழைவுகளின் நிகழ்வு; என் சக்திகள் எல்லைக்குட்பட்டவை, நான் ஒரு புலியை கனவு காணப்போகிறேன்.
முழுமையான கையாலாகத்தனம்! என் கனவால் நான் ஆசைப்பட்ட உயிரினத்தை உருப்பெறச் செய்ய இயலவில்லை. ஒரு புலி தோன்றும், நிச்சயமாக, ஆனால் ஒரு பலவீனமான புலி, பொம்மைப் புலி, தோற்ற ஒழுங்கற்று அல்லது தவறான வடிவிலோ அல்லது சொற்ப நேரமே தோன்றுவதாகவோ அல்லது காட்சிக்கு ஒரு நாய் அல்லது ஒரு பறவை போல இருப்பதாகத் தோன்றும்.

பின் குறிப்பு:

போர்கெஸின் இக்கவிதை உரைநடைக்கும் கவிதைக்குமான இடைவெளிகளை அழிக்க முயலும் ஒரு கலை எத்தனம். கலை வடிவங்கள் பற்றி போர்கெஸுக்கு தீர்மானமான மனநிலைகள் இருந்ததில்லை. அதனால்தான் கட்டுரை வடிவிலான சிறுகதைகள், நூல் மதிப்புரை வடிவிலான சிறுகதைகள், சுயவரலாறு போன்ற சிறு கதைகள், சிறுகதைகளில் சுயவரலாறு, உரைநடைக் கவிதைகள், கவித்துவமான நடை கொண்ட உரைநடைகள் எனப் பலவாறு எழுதிக் குவித்தார். போர்கெஸுக்கு புலிகள் மீதான பிரேமை என்பது அசாதாரணமானது. அவற்றை தன் ஆன்மாவின் ஸ்தூல வடிவம் என்றே நம்பினார். தனது அகங்காரத்தின், தான் என்ற சுயத்தின் கர்ஜனை புலியின் குரலை உடையது என்று கருதினார். புலிகள் பற்றி குறிப்பாய் ஆசிய (இந்திய) புலிகள் பற்றி நிறைய எழுதியிருக்கிறார். ஆட்டோ பயோகிராபி தன்மை கொண்ட இக்கவிதையில் புலிகள் மீதான தன் பால்ய கால நினைவுகள் பற்றிச் சொல்கிறார். இக்கவிதையை உளவியல்ரீதியாகக் கட்டுடைப்பு செய்பவர்களுக்கு இதில் போர்கெஸின் பெண் மற்றும் காமம் தொடர்பான மனநிலைகள் பதிவாவதை உணரலாம். ஐரோப்பிய மனத்துக்கு புலி மற்றும் பூனை இரண்டுமே அவர்களின் பெண் பற்றிய கற்பிதங்களோடு தொடர்புடைய குறியீடுகள் என்று சொல்வார்கள். புகழ் பெற்ற ’புலியா பெண்ணா’ என்ற ஐரோப்பிய குட்டிக்கதையை இங்கு நினைவுகூர விரும்புகிறேன்.

3. போர்ஹெஸும் நானும்

இன்னொரு போர்ஹெஸை நான் சந்திக்க நேர்ந்தது. புயனஸ்அயர்ஸில் சுற்றிக்கொண்டிருந்தேன். ஏதோ நினைவில் நின்றிருந்தேன். அந்நாட்களில், நுழைவாயிலின் தோரண வளைவையும் அதன் உலோகக் கதவுகளையும் ஆய்ந்துகொண்டிருந்தேன். அப்போதுதான் போர்கெஸைப் பார்த்தேன் எழுத்துகளில், பேராசிரியர்களின் பட்டியல்களில் மற்றும் சுயவரலாற்றுப் பதிவேடுகளில். எனக்குப் பிடிக்கும் காலக் குடுவைகளை, வரைபடங்களை, பதினெட்டாம் நூற்றாண்டின் அச்சுக்கட்டைகளை, காபியின் சுவையை, ஸ்டீவென்சனின் உரைநடையை. அவனுக்கும் அதெல்லாம் பிடித்திருந்தன. ஆனால் அவனின் வெற்றுப் பெருமிதம் அவற்றை நாடகீயப் பொருட்களாக மாற்றுகின்றன. சொல்லப்போனால் எங்கள் உறவு விரோதமானதாக, மிகைப்படுத்தப்பட்டதாகக்கூடும்: நான் இருக்கிறேன். இருப்பேன், அதனால்தான் போர்கெஸால் அவனது இலக்கியங்களைப் படைக்க முடியும். மேலும் இந்த இலக்கியம்தான் எனக்கான நியாயப்படுத்துதல். நான் உடனடியாக ஒப்புக்கொள்கிறேன் அவனின் சில பக்கங்கள் பிரயோஜனமானவைதான். ஆனால் இந்தப் பக்கங்கள் எனக்கான தீர்வுகள் அல்ல. ஒருவேளை நல்ல எழுத்து குறிப்பிட்ட யார் ஒருவருக்குமே உரியதானது அன்று. அவனுக்குமேகூட. மற்றபடி, நான் முழுமையாக மறைந்துபோக விதிக்கப்பட்டிருக்கிறேன் மற்றும் என்னில் மிகச் சிறிய பகுதி ஒன்று மட்டுமே அவனில் வாழ முடியும். நான் அவனுக்குக் கையளித்துக்கொண்டிருக்கிறேன் அனைத்தையும் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக, அவனின் விலகலையும் ஆக்கிரமிப்புகளையும் முழுமையாக உணர்ந்தபடி. ஸ்பினோஸாவுக்குத் தெரியும் எல்லா பொருட்களுமே விரும்புகின்றன, தன் இருப்பில் தன்னை சகித்துக்கொள்ள. கற்கள் விரும்புகின்றன கற்களாக இருக்க, புலிகள் புலிகளாக, அனைத்து நிரந்தரங்களுக்கும் அப்படியே. நான் என்னில் இருப்பதைவிடவும் போர்கெஸில்தான் இருக்க வேண்டும். (ஒருவேளை நான் என் ஒரு சுயமாய் இருந்தால்) நான் மற்றவற்றைவிடவும் அவன் புத்தகங்களில் குறைவாகவே என்னை உணர்கிறேன். ஒரு கிடாரின் கம்பியதிர்வில் உணர்வதைவிடவும் குறைவாக, சில ஆண்டுகளுக்கு முன்பு நான் அவனை நீங்க முயன்றேன்: புறநகரின் தொன்மங்களுடன் விளையாடச் சென்றேன் காலம் மற்றும் முடிவின்மையோடு. ஆனால், அவை இப்போது போர்கெஸின் விளையாட்டுகளாகவிட்டன-நான் வேறு எதையாவது சிந்தித்தாக வேண்டும். இப்படியாக என் வாழ்க்கை தப்பித்தல் என்றானது. நான் தோற்றுவிடுவேன் அனைத்தையும், பிறகு அனைத்துமே அறிதலின்மைக்கோ அவனுக்கோ சொந்தமாகும்.

எனக்குத் தெரியாது இருவரில் இதை எழுதியது யாரென.

4. இரங்கற்பா

ஓ போர்ஹெஸின் விதி–
உலகின் பல்வேறு கடல்களுக்கும் செல்வது
அல்லது பல்வேறு பெயர்கள் கொண்ட அதே தனிமைக் கடலுக்கு,
எடின்பர்க், ஜூரிக், இரண்டு கோர்டோபாக்கள், கொலம்பியா மற்றும் டெக்சாஸின் பகுதியாய் இருப்பது,
தலைமுறைக்களுக்கும் பின்னால் பயணிப்பது,
முன்னோர்களின் பழம் நிலங்களுக்கு,
அந்தலூசியாவுக்கு, போர்ச்சுகல்லுக்கு, அந்த பழம் ஊர்ப்புறங்களுக்கு,
எங்கு சாக்ஸன்கள் டேன் பழங்குடிகளுடன் போரிட்டார்களோ அங்கு செல்வது, ரத்தக் கலப்புகளுக்கு,
சிவந்ததும் அமைதியானதுமான லண்டனின் புதிர்ப்பாதைகளில் அலைந்து திரிவது,
பற்பல கண்ணாடிகளில் முதுமையாய் வளர்வது,
சிலைகளின் மார்பிள் கண்களைப் பிடிக்க முயன்று தோற்பது,
லித்தோகிராப், கலைக்களஞ்சியங்கள், உலக வரைபடங்களைக் கற்பது,
அனைத்து மனிதர்களும் சாட்சியாய் இருக்கும் விஷயங்களுக்கு தானும் சாட்சியாய் இருப்பது–
மரணம், விடியலின் பாரம், முடிவற்ற வலி
மற்றும் நட்சத்திரங்களின் சிக்கல்கள்,
மற்றும் ஏதுமின்மையைப் பார்ப்பது அல்லது பெரும்பாலும் ஏதுமின்மையை,
மேலும், புயனெஸ் அயர்ஸின் ஓர் இளம்பெண்ணின் முகத்தைப் பார்ப்பது,
நினைத்துக்கொள்ள கோராத ஒரு முகம்.
ஓ போர்ஹெஸின் விதி, ஒருவேளை உங்களுடையதைவிடவும் அந்நியமானதல்ல.

5. தற்கணம்

நூற்றாண்டுகள் எங்கே, தர்தார்களை மகிழ்வித்த வாட் கலவரங்களின் கனவுகள் எங்கே
தரைமட்டமாக்கப்பட்ட பெரும் மதிற்சுவர்கள் எங்கே?
சிலுவை மரக்கட்டைகள் எங்கே? ஆதாமின் மரம்?
நிகழ்காலம் ஒற்றையானது. நினைவுதான்
காலத்தை உருவாக்குகிறது. வெற்றியும் சரிவும்
கடிகாரத்தின் சுழற்சியில் வருகின்றன. ஒரு வருட
வீணடிப்பு வரலாற்றின் வீணடிப்புக்குக் குறைந்ததல்ல.
விடியலுக்கும் இரவுக்கும் இடையே துயரங்களின் பள்ளங்கள்
மகிழ்ச்சிகள் மற்றும் அக்கறைகள்.
வீணடிக்கப்பட்ட கண்ணாடிகளில், அந்த இரவின் கண்ணாடிகளில் திரும்பிப் பார்க்கும் முகங்கள்
அதே முகங்கள் அல்ல
நழுவிச் செல்லும் நாள் அற்பமானது ஆனால் நித்தியமானது
வேறு சொர்3க்கத்தையோ வேறு நரகத்தையோ எதிர்பார்க்காதீர்கள்

6. ஒரு ரோஜாவும் மில்டனும்

ரோஜாக்களின் அத்தனைக் கடந்த காலத் தலைமுறைகளிலிருந்தும்,
காலத்தின் ஆழத்தில் உதிர்ந்தவற்றிலிருந்து
ஒன்றை மட்டும் மறதியிலிருந்து மீட்க நினைக்கிறேன்
அத்தனைகளுக்குமிடையே எந்த விதிவிலக்குமற்ற ஒன்றை மட்டும்,
அவை ஒருபோதிருந்தன. விதி என்னை அனுமதிக்கிறது
முதல் முறையாக அதைத் தேர்ந்தெடுப்பதற்கான முன்னுரிமைக்கு,
அந்த அமைதியான, மிகக் கடைசியான மலர்
மில்டன் தன் முகத்துக்கு நேரே பிடித்திருந்தது
ஆனால் அவரால் பார்க்க முடியாதது
ஓ ரோஜாவே குங்குமச் சிவப்பு அல்லது மஞ்சள்
அல்லது வெள்ளையே, அழிந்தபோன தோட்டத்தினதே 
உன் கடந்த காலம் மாயமாய் இக் கவிதையில் இருக்கிறது
எப்போதும் மினுமினுப்பாய்
தங்க அல்லது ரத்த வண்ணம், தந்த அல்லது நிழல் வண்ணம்
ஒரு முறை மில்டனின் கைகளில் இருந்த அதே
புலனாகா ரோஜா

பின் குறிப்பு:

போர்ஹெஸ் மில்டனைப் போலவே நடு வாழ்வில் பார்க்கும் திறனை இழந்தவர். இக்கவிதையில் தன்னை மில்டனோடு ஒப்பிடுகிறார். விதியின் கொடுங்கரங்கள் தன்னை அதற்குத் தேர்ந்தெடுத்தன என்கிறார். மில்டன் பார்த்த அதே புலனாகா ரோஜாவை தான் மட்டுமே பார்த்தேன் என்ற வரிகளின் வழியாக ரூபத்திலிருந்து அரூபத்துக்கு நகரும் கவிதை, அரூபத்தில் யாவும் ஒன்றே, தோற்றம் போலவே தோற்றமின்மையும் ஓர் இருப்பே எனும் தத்துவார்த்த பண்புகளை அடைகிறது. இந்தியவியலில் வைசேஷிகம் (விசேஷ வாதம்) என்று ஒரு தரிசனம் உண்டு. பொருட்களின் இருப்பு மற்றும் இருப்பின்மை பற்றிய அந்தப் பொருள் முதல்வாத தரிசனமே பூஜ்யம் என்ற எண்ணை கணிதத்துக்குக் கொடுத்தது. சந்திரசேகர் ஒருமுறை கருந்துளை பற்றிய கருதுகோளை வைசேஷிக சிந்தனைகளிலிருந்தே தான் பெற்றேன் என்று சொல்லியிருக்கிறார். போர்ஹெஸின் இக்கவிதையும் இருப்பிலிருந்து இருப்பின்மைக்கும் இருப்பின்மை வழியான இருப்புக்கும் ஊடாடுவதைப் பார்க்கலாம்.

7. கவிதைக் கலை

காலம் மற்றும் நீரினாலான நதியைப் பார்ப்பது
மற்றும் காலம் இன்னொரு நதியென நினைவில்கொள்வது
நாம் நதிபோல் தொலைந்தோமென அறிவது
மற்றும் முகங்கள் நீராய் கரைவதையும்.
விழிப்புநிலைக் கனவுகள் அது தூக்கம்மல்ல என்றுணர்வது
அது வேறொரு கனவு மேலும் அம் மரணத்தில்
நம் தசை பயந்து போவது அதுவும் மரணம்தான்
அது ஒவ்வோர் இரவும் வருவது அதை தூக்கம் என்போம்
மனிதன் மற்றும் அவன் நாட்களை
நாளாக அல்லது வருடமாகப் பார்ப்பது
ஆண்டுகளின் வெறியை இசையாய் மாற்றுவது, குரல்களின் ஒரு முணுமுணுப்பாய் மற்றும் குறியீடாக்குவது
மரணத்தில் தூக்கத்தைப் பார்ப்பது மற்றும் அஸ்தமனத்தில் ஒரு துயரத்தின் பொன்னை – அதுவே கவிதை,
அது அழிவற்றது, வறியது. கவிதை
திரும்புகிறது உதயமாக மற்றும் அஸ்தமனமாக.
சில சமயங்களில் மாலைகளில் ஒரு முகம்
கண்ணாடியின் ஆழங்களிலிருந்து பார்க்கும்
கலை அந்தக் கண்ணாடி போல் இருக்க வேண்டும்
அது நம் சுயமுகத்தை நமக்குக் காட்டுவதாக
அவர்கள் சொல்கிறார்கள் யூலிசிஸ் தன் அற்புதங்களில் சலித்து
அன்பில் அழுதான் தன் இதாகா நகரைக் கண்டதும் என்று
பசும் நித்தியத்துவம் அற்புதங்களால் ஆனதல்ல
அது முடிவற்ற நதி போலவும் உள்ளது
நிறைந்தோடுகிறது மற்றும் எஞ்சுகிறது மேலும் மாறிக்கொண்டேயிருந்த
ஹெராக்லிட்டஸின் அந்த நதியினது கண்ணாடி போலவும்
இது அதேதான் மற்றும் வேறொன்று
ஒரு நதி முடிவற்றிருப்பது போல

8. பனாரஸ்

பிம்பமான மற்றும் ஊடுருவ முடியாத
கண்ணாடியில் பிரதியாகும் ஒரு தோட்டம் போன்ற
கற்பனை நகரம்
அதை என் கண்கள் பார்த்ததேயில்லை
தொலைவுகளால் பின்னப்பட்டு
நெருங்கவியலா வீடுகள் மறுநிர்மாணம் செய்யப்படுகின்றன
திடீர் சூரியன்
கோயில்கள், சாணங்கள், சிறைகள், முற்றங்களின்
சிக்கலான புதிர்மையை நொறுக்கியது
மற்றும் சுவர்களை அளந்தது
புனித நதியின் மேல் ஒளிர்ந்தது
ஒடுக்கப்பட்ட நட்சத்திரக் கிளைகளாலான நகரம்
மூச்சு வாங்குகிறது
ஒரு காலை
முழுதும் படிக்கட்டுகளாலும் சரிவுகளாலுமானது
ஒளி வீதிகளை கிளைகளைப் போல் திறக்கிறது
மூடப்பட்ட அனைத்தும் கிழக்கு நோக்கி
இருப்பதை விடியல் காட்டுகிறது
கோபுரத்தின் உச்சியில் ஒரு துறவி பாடுவது
திடீரென நகரத்தின் காற்றை சோகமாக்குகிறது
பல கடவுள்களின் நகரத்தில்
கடவுள் தனிமையில் இருப்பதை அது அறிவிக்கிறது
(யோசிக்கும்போது என்னுடைய சந்தேகத்துக்கு இடமான படிமங்களோடு நான் விளையடும்போது
நான் பாடும் நகரம் இருக்கிறது
உலகத்தில் ஏற்கெனவே விதிக்கப்பட்ட இடத்தில்
துல்லியமான இடவமைவுகளோடு
கனவு போன்ற மனிதர்களோடு
மருத்துவமனைகள் மற்றும் படையணிகளோடு
நெடிய மரங்களடர்ந்த சாலைகளோடு
அழுகிய உதடுகள் கொண்ட மனிதர்களோடு
அவர்களின் பற்களில் குளிரை உணர்கிறார்கள்)

– ஹோர்ஹே லூயிஸ் போர்ஹெஸ்

தன் வாழ்நாளில் ஒருமுறைகூட இந்தியா வந்திராத போர்ஹெஸின் இந்தியா பற்றிய சித்திரங்களில் இந்தக் கவிதையும் ஒன்று. இக்கவிதையில் காசியைப் பற்றிப் பேசுகிறார். கங்கை பாயும் கரையில் படிக்கட்டுகளும் கட்டடங்களும் விடியலில் மூடிய விழிகளோடு கிழக்கு நோக்கி அமர்ந்த சந்நியாசிகள் மற்றும் மக்களும், இடுகாடுகளும் நிறைந்த காட்கள் பற்றிய சித்திரம் உலக அளவில் பிரசிதம். இந்தியா என்றதும் ஐரோப்பியர் கனவுகளில் வரும் காட்சி அது. இக்கவிதையிலும் அச்சித்திரம் ஒரு மங்கலான ஓவியம் போல் வருகிறது. கடவுள்கள் நிறைந்த நகரில் கடவுளின் தனிமை என்ற இடத்தில் போர்ஹெஸின் கவித்துவ அகம் நமக்குப் புரிகிறது. இந்தியா என்ற நாடு அவருக்கு எத்தனை கிளர்ச்சியளிப்பதாக உள்ளது என்பதை இக்கவிதை காட்டுகிறது.

9. கவிதைக் கலை

காலத்தாலும் நீராலுமான ஒரு நதியைப் பாருங்கள்
மேலும் காலமும் ஒரு நதிதான் என நினைவில் கொள்ளுங்கள்
நாம் ஒரு நதியைப் போல் தொலைவோம் என்று அறியுங்கள்
மற்றும் முகங்கள் நீரைப் போல் கரையும்

விழிப்படையுங்கள், பகல் கனவுகள் என்பது உறக்கம் அல்ல
அது இன்னொரு கனவு. அது போலத்தான் மரணம்
நம் தசை பயத்தில் அழிவதே மரணம்
தினசரி மரணம் இரவில் வரும் அதுவே தூக்கம்

ஒரு நாளில் பார்ப்பது அல்லது ஒரு வருடத்தில் பார்ப்பது என்பது
ஒரு மனிதனின் நாட்களில் மற்றும் வருடத்தில் பார்ப்பதன் ஒரு குறியீடு
ஆண்டுகளின் சீற்றத்தை இசையாக, முணுமுணுக்கும் குரல்களாக மற்றும் ஒரு குறியீடாக மாற்றும் போது,

மரணத் தூக்கத்தில் மற்றும் சூரிய அஸ்தமனத்தில் பார்க்கும்போது
ஒரு துயரார்ந்த தங்கம் – அதுவே கவிதை
அது அழிவற்றது மற்றும் ஏழ்மையானது. கவிதை
வருகிறது ஒரு விடியல் போல, அஸ்தமனம் போல 

சமயங்களில் மாலைகளில் ஒரு முகம்
நம்மைப் பார்க்கும் கண்ணாடியின் ஆழத்திலிருந்து;
கலை அந்த கண்ணாடி போல் இருக்க வேண்டும்
நம்முடைய சுய முகத்தை நமக்கு

போர்ஹெஸ் இந்தக் கவிதைக்குக் கொடுத்திருக்கும் தலைப்பு, Ars Poetica. இதே தலைப்பில் ஹோரஸ் என்ற கவிஞர், விமர்சகர் அகஸ்டஸ் சீசரின் காலத்தில் வாழ்ந்தவர், ஒரு நீண்ட கவிதையை எழுதியிருக்கிறார். அதை நினைவூட்டும் வகையில் போர்ஹெஸ் இக்கவிதைக்கு அத்தலைப்பு வைத்திருக்கிறார் என்று சொல்லலாம். போர்ஹெஸ் எழுத்துகளில் ஊடிழைப் பிரதி (Inter textuality) அதிகமாக இருக்கும். வேறு பிரதிகள் வழியாக தம்மை அர்த்தப்படுத்தும் இயல்பு கொண்டவை அவை. இக்கவிதையிலும் அந்தப் பண்பு இருப்பதைப் பார்க்கலாம். கவிதையை ஒரு நதியாக, காலமாக, விடியல், மற்றும் அஸ்தமனம் போல் இயல்பான படைப்பூக்கமுள்ள பசுமையான ஒன்றாகப் பார்க்கும் போர்ஹெஸ் இப்பிரதியில் ஓரிடத்தில் யுலிசிஸ் பற்றிச் சொல்கிறார். யுலிசிஸ் என்பது ஒடிசிஸ் என்பதன் இன்னொரு வடிவம். இதே தலைப்பில் ஜேம்ஸ் ஜாய்ஸ் ஒரு நாவல் எழுதியிருக்கிறார். ஆனால், போர்ஹெஸ் இங்கு குறிப்பிடுவது அப்பிரதியை அல்ல. தொடர்ச்சியான பயணங்களால் கிளர்ச்சியடைந்த யுலிசிஸ், தன் நகரான இத்தாகாவில் அமர்ந்து தன்னோடு பேசுவது போல் டென்னிசனின் கவிதை ஒன்று இருக்கும். அதையே இங்கு குறிப்பிடுகிறார். கடைசி பகுதியில் ’ஒரு நதியில் நீ இரண்டாவது முறை நீராட முடியாது’ என்ற ஹெராக்லிடிஸின் மேற்கோளை நுட்பமாகச் சுட்டுகிறார்.

10. பால்தாசர் கிரேசியான்

புதிர்பாதைகள், குறியீடுகள், மொழியின் அனைத்து வகைத் தந்திரங்கள்
ஒரு குளிர்ச்சியான மற்றும் மிகைப்படுத்தப்பட்ட இணைவுகளின் ஒன்றுமின்மை
இதுதான்,இந்த ஜெஸ்யூட்க்கு, கவிதை,
அது ஒரு மொழியியல் ஏற்பாடென குறைக்கப்பட்டது

அவருள் இசையே இல்லை, ஒரு வீணாய்போனது மட்டும் இருந்தது
படிமங்களின் மூலிகைகள் மற்றும் தேர்ந்த தவறான வாதங்கள்
துரித முடிவுகளின் வழிபாடு, மேலும்
எல்லாவற்றைப் பற்றிய அசிங்கப்படுத்துதல், மனிதர் மற்றும் அதிமனிதர் பற்றி

அவர் ஹோமரின் பழைய குரலால் தீண்டப்படவேயில்லை
விர்ஜிலின் நிலவூறிய வெள்ளிக் குரலாலும் தீண்டப்படவில்லை
தீர்ப்பு நாளில் ஓடிபஸ் நாடு கடத்தப்பட்டடதை அவர் பார்க்கவில்லை
கிருஸ்து, மரச்சிலுவையில் மரணித்ததையும் பார்க்கவில்லை
பிரகாசமான நட்சத்திரங்கள் கிழக்கு வானில் அணி சேர்ந்ததை
விடியலின் பரவலில் தங்கள் ஒளியை அவை இழந்ததை அறியவில்லை

கேள்விக்குரிய சொலவடைகளில் அவருக்கு ஒரு பட்டப் பெயருண்டு
‘விண்ணுலகத்தின் நாட்டுப்புறக் கோழிகள்’
புனிதமானதின் காதலை பற்றிய அறியாமை போல
உடல்களில் கனலும் இன்னொரு காதலையும் அறியவில்லை
வெளிய ஒன்றென அவருள் ஒரு மதியம் தொடங்கியது

கடலாடியின் கவிதையை அவர் வாசிப்பது போல
அவரின் பின்னாளைய விதி பதிவாகவில்லை
அவர் மீது படிந்த தூசு இறுதியாக அவரின்
கல்லறையை அரித்துக்கொண்டிருக்கிறது
கிரேசியனின் ஆன்மா மகிமைக்குள் நுழைந்துவிட்டது
நேருக்கு நேர் எதிர்கொள்ளும்போது அவர் என்ன நினைப்பார்
அனைத்து தொல்படிமம் மற்றும் வானியல் விருந்தாளிகளோடு பார்க்க

ஒரு வேளை அவர் அழக்கூடும், மேலும் அவரிடம் சொல்லக்கூடும் ,’வீணாய் போனது, நான் என்னை நிழல்களுக்கும் தவறுகளுக்கும் உண்ணக் கொடுத்தேன்‘
என்ன ஆனது கடைசியில் ஒரு போதும் தவிர்க்கவியலாதவாறு
கடவுளின் சூரியனே, உண்மை, தன்னுடைய நெருப்பை கக்கிவிட்டதா?
ஒருவேளை சொர்க்கத்தின் வெளிச்சம் இவரை குருடாக்கிவிட்டதா
இந்த முடியாத அற்புதத்தின் மத்திய தருணத்தில்
என்னிடம் இன்னொரு முடிவு உண்டு., அவரின் முக்கியமற்றதில் தொலைதல்
கிரேசியன் ஒரு போதும் சொர்க்கத்தை கவனிக்கவேயில்லை

மேலும் அவரது நினைவில் மீள செயலாற்றிக்கொண்டிருந்தார்

புதிர்பாதைகள், குறியீடுகள், மொழியின் அனைத்துவகை தந்திரங்கள்

– ஹோர்ஹோ லூயிஸ் போர்ஹெஸ்

இந்தக் கவிதையில் போர்ஹெஸ் ஸ்பெயினின் புகழ்பெற்ற தத்துவவாதியும் எழுத்தாளருமான பால்தாசர் கிரேசியானை கடுமையாக மதிப்பிடுகிறார். இக்கவிதை போர்ஹெஸின் அகம் எவ்வளவு நேர்நிலைவாதத்தாலானது (Optimistic) என்பதைக் காட்டுகிறது என்பதற்காகவே இதனை மொழி பெயர்த்தேன்.

கிரேசியான் ஒரு ஜெஸ்யூட் கிரிஸ்தவர். பரோக் எனப்படும் பதினேழாம் நூற்றாண்டு கலைக் கோட்பாட்டை முன் வைத்தவர்களில் ஒருவர். பரோக் எனப்படுவது ஒரு விரிவான கலைவடிவம். அதன் ஒரு பகுதி Çonseptismo அதாவது கான்செப்டிசம். இந்த இசத்தின் முதன்மையான படைப்பாளி கிரேசியன்தான். வேகமான சந்தம், நேரடித் தன்மை, எளிமையான சொற்கள், நகைச்சுவையான மற்றும் பகடியான படிமங்கள், சொல் விளையாட்டுகள் இவற்றின் வழியே பொருள் கொள்ளும் பலவகையான அர்த்தப்பாடுகள் என்பவை இக்கலை வடிவின் அடிப்படைகள்.

இதற்கு நேர் எதிரே ஒரு கலை வடிவம் இருந்தது. Culteranismo, இது கான்செப்டிசத்துக்கு சற்று எதிரானது என்று சொல்லலாம். கடுமையான சொற்பதங்கள், சிக்கலான படிமங்கள், சிக்கலான சொல் இணைவுகள், தீவிரமான அர்த்தப்பாடுகள் என்பது இதன் சாரம். ஒருவகையில் போர்ஹெஸ் இந்த வகை சிந்தனைப்பள்ளியைச் சேர்ந்தவர்தான். அதனால்தான் அவர் கிரேசியானை இப்படித் தாக்குகிறார் என்று தோன்றுகிறது.

மேலும், கிரேசியான் ஒரு அவநோக்குவாதி. எல்லாவற்றையும் நிராகரிக்கும் கேலி செய்யும் இயல்புடையவர். இந்த பண்பு ஒருவகை பின் நவீன நோக்கு. அதனால்தானோ என்னவோ ஷோபனேர், நீட்ஷே போன்ற சிந்தனையாளர்கள் கிரேசியானை மிகவும் புகழ்ந்திருக்கிறார்கள். இவரின் நாவல் ஒன்று செர்வாண்டிஸின் ‘டான் குவிக்ஸாட்‘ நாவலுக்கு இணைவைத்துப் பேசப்படுகிறது.

இதில் இன்னொரு சுவாரஸ்யம் இக்கவிதையில் கிழக்கு பற்றிய சித்திரங்கள் வருகின்றன. அவை போர்ஹெஸுக்கு கீழைத் தேயம் மீதிருந்த அபிமானத்தின் குறியீடுகள் மட்டுமல்ல. மேலே சொன்ன ஷோபனேர், நீட்ஷே போன்றவர்களுக்கும் கிழக்கு பற்றிய நல்ல அபிமானம் இருந்தது. அதனை கிரேசியன் காணத் தவறிவிட்டார் என்கிறார் போர்ஹெஸ்.

கிரேசியன் அதனை கவனித்திருந்தால் இத்தனை அவநம்பிக்கைவாதியாகி இருக்க மாட்டார் என போர்ஹெஸ் நம்புகிறார் என நினைக்கிறேன்.